اعتراض جمعی از اهالی قلم، کنش‌گران و مادران صلح به تشدید شرایط حصر میرحسین موسوی و زهرا رهنورد

در پی اعمال محدودیت‌های ناگهانی برای میرحسین موسوی و زهرا رهنورد در حصر خانگی، جمعی از اهالی قلم، کنش‌گران و مادران صلح در بیانیه‌ای، با ذکر این‌که به تشدید شرایط حصر این دو رهبر محصور جنبش سبز، به‌ مثابه گام دیگری در جهت مسدود ساختن راه‌های نجات خود و سرزمین‌شان می‌نگرند، اعتراض‌شان را به این شرایط اعلام کردند.

میرحسین موسوی، رهبر معترضان انتخابات سال ۸۸ در ایران که در حصر است، بهمن ماه بیانیه‌ای صادر کرد و نوشت شعار «اجرای بدون تنازل قانون اساسی» دیگر کارساز نیست. او خواستار «برگزاری همه‌پرسی» و «تدوین قانون اساسی جدید» شد. فعالانی که به شرایط حبس او اعتراض کرده اند، حمایت‌شان از بیانیه میرحسین موسوی را هم اعلام کرده اند.

ابوالفضل قدیانی، محسن مخملباف، علی باباچاهی، رضا علیجانی، حسن یوسفی اشکوری، یاسر میردامادی، علیرضا بهشتی حسینی، علیرضا بهشتی شیرازی، قربان بهزادیان‌نژاد، حسن فرهنگی، محمدجواد اکبرین، عبدالله مومنی، سپیده جدیری، پروین فهیمی و جمعی از مادران صلح از جمله امضاکنندگان بیانیه‌ اعتراضی علیه میرحسین موسوی اند که متن کامل آن در ادامه می‌آید:

«دیری از سرکوب فراگیر جنبش مردمی "زن، زندگی، آزادی" نمی‌گذرد که مطالبه‌ی سه حق انسانی را، استان به استان و شهر به شهر، یک‌دل و یک‌صدا در کوی و برزن‌ها فریاد می‌کشید: رفع تبعیض‌های جنسیتی، حق زیستن با کرامت انسانی و سرانجام، رهایی از استبداد که پشتوانه‌اش قریب به یک‌صد و بیست سال مبارزات خونین مردمان این سرزمین بوده است.

اکنون که سیاست‌های ظالمانه و فسادافزای حکومت نالایق و ناکارآمد، ایران را به سویی برده که یکی از تاریک‌ترین روزگاران را با تشدید فضای اختناق و کاهش چشمگیر امکان معیشت مردمانش به خود ببیند، ما جمعی از اهالی قلم و کنش‌گران، حمایت خود را از راه حل سه مرحله‌ای مهندس میرحسین موسوی برای نجات یافتن ایران، نه تنها از این حکومت مستبد، که از فروپاشی ملی و احتمال روزافزون مداخله‌ی بیگانگان، اعلام می‌کنیم و به اعمال محدودیت‌های ناگهانی بر ایشان و یار و همراه محصورش، دکتر زهرا رهنورد اعتراض داریم و به این رخداد، به‌ مثابه گام دیگری در جهت مسدود ساختن راه‌های نجات خود و سرزمین‌مان می‌نگریم.

حکومتی که با عنوان جمهوری اسلامی روز به روز بیشتر به غریقی شباهت پیدا می‌کند که دیگران را نیز با خود به اعماق می‌کشاند تا به همراه خویشتن غرقه کند؛ حکومتی که اثبات کرده که کمترین احساس تعلقی به مام میهن ندارد اما قومیت‌هایی را که در کنار یکدیگر، سرزمین‌مان ایران را شکل داده‌اند، به نداشتن این احساس تعلق متهم می‌کند تا مبادا کوچک‌ترین حقی را برای خود طلب کنند؛ حکومتی که شاید آخرین روزها را به خود می‌بیند چرا که همگان به چشم تاریخ دیده‌ایم که آن‌چه بر سر حکومت‌های پیش از این آمد، مصداق عینی "حکومت با کفر باقی می‌ماند ولی با ظلم هرگز" بود...»