کریگ مخیبر، مدیر دفتر نیویورک کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل از سمت خود استعفا کرد و در بیانیه‌ای نوشت: «باری دیگر می‌بینیم که یک نسل‌کشی جلوی چشمان ما اجرا می‌شود و سازمان [ملل] که ما برایش خدمت می‌کنیم به‌نظر ناتوان در جلوگیری [این نسل‌کشی] است.» او همچنین نوشت مساله فلسطین برایش شخصی است چون «از دهه ۱۹۸۰ در مورد حقوق بشر در فلسطین پژوهش کردم، به‌عنوان مشاور حقوق بشر سازمان ملل در دهه ۱۹۹۰ در غزه زندگی کردم و از آن زمان و پیش‌تر، ماموریت‌های گوناگون حقوق بشری در این کشور انجام داده‌ام و درنتیجه، این موضوع عمیقا برایم شخصی است». مخیبر به‌عنوان یک وکیل حقوق بشر «با یش از سه دهه تجربه در این زمینه،» وضعیت کنونی مردم فلسطین را برابر نسل‌کشی می‌شناسد و نوشت: «این یک نمونه قابل تدریس نسل‌کشی است. این پروژه استعماری اقامت‌گاه سازی اروپایی، آن هم بشدت قومی-ناسیونالیستی در فلسطین است که وارد مرحله نهایی خود شده است و در مسیر نابودی سریع آخرین بقایای زندگی بومی فلسطینی‌ها در این سرزمین است». او دولت‌های غربی را شریک جرم خواند و گفت «این دولت‌ها، نه تنها از اجرای تعهدات خود در معاهده ژنو خودداری می‌کنند... بلکه در واقع به طور فعالانه حمله را مسلح می‌کنند، حمایت اقتصادی و اطلاعاتی ارائه می‌دهند و پوشش سیاسی و دیپلماتیک برای اسرائیل فراهم می‌کنند». مخیبر، وکیل و متخصص حقوق بین‌الملل، از ۱۹۹۲ برای سازمان ملل کار می‌کند و پیش‌تر در جایگاه «مشاور ارشد حقوق بشر سازمان ملل» برای فلسطین و همچنین افغانستان کار کرده بود. او همچنین در دارفو برای سازمان ملل کار کرده بود. مخیبر در فعالیت‌هایش متمرکز معانی فقر برابر حقوق بشر بود.

نیروهای امنیتی نیلوفر میرزایی، فعال دانشجویی را که برای حضور در مراسم تشییع پیکر آرمیتا گراوند در بهشت زهرا حاضر شده بود، بازداشت و به‌همراه بازداشت‌شدگان دیگر به زندان قرچک منتقل کردند. یک منبع آگاه با تأیید بازداشت این فعال دانشجویی و بیان اینکه نیلوفر میرزایی سه روز به محل کار خود مراجعه نکرده بود و هیچ خبری از او نبود، انتقال او به زندان قرچک را تایید کرد. به گفته این منبع آگاه نیلوفر میرزایی پیش‌تر در جریان جنبش «زن، زندگی، آزادی» در آبان ‌۱۴۰۱ در مقابل در خوابگاه به دست نیروهای سپاه پاسداران بازداشت شد و حدودِ سه ماه را در زندان قرچک سپری کرد. او به‌تازگی حکم تبعید خود به دانشگاه یزد را دریافت کرده بود. میرزایی پس از آزادی با حکم انضباطی‌ای مواجه شد که جلسه آن به‌صورت غیابی برگزار شده بود. بر اساس این حکم او با اتهام‌های بی‌اساس بسیاری مانند هواداری یا تبلیغ به نفع گروهک‌ها یا مکاتب الحادی، عضویت در گروهک‌های محارب، مفسد، ملحد یا فرقه‌‌های انحرافی، توهین به مقدسات، ایجاد و شرکت در بلوا و آشوب و عدم رعایت شئون دانشگاه، دو ترم تعلیق شده است.

محسن رضازاده قراقلو، از بازداشت‌شدگان اعتراضات جنبش «زن، زندگی، آزادی» در سال ۱۴۰۱ با به‌اجرا گذاشته‌شدن حکم‌ «نفی‌ بلد» به زندان جاسک تبعید شده است. منابع آگاه به زمانه گفتند دستگاه قضایی جمهوری اسلامی او را روز چهارشنبه سوم آبان، پس از گذراندن یک سال حبس بابت حکم «اخلال در نظم»، برای گذراندن پنج سال حبس به زندان جاسک تبعید کرده است. این احکام در دادگاهی به ریاست قاضی صلواتی برای این معترض صادر شده است. محسن رضازاده ۲۸ شهریور سال گذشته در منزل خود در شهرک سبزدشت شهرستان بهارستان بازداشت شده بود.

روابط عمومی دادستانی کل کشور سه‌شنبه ۹ آبان اعلام کرد که در جلسه کارگروه تعیین مصادیق محتوای مجرمانه به ریاست محمد موحدی آزاد، دادستان کل کشور بندی با عنوان بند «س» به قانون «مقابله با اقدامات خصمانه رژیم صهیونیستی علیه صلح و امنیت» افزوده شده که بر مبنای آن «هرگونه مباشرت یا معاونت در مراودات و ارتباطات غیراتفاقی بین اتباع ایرانی و اتباع اسرائیلی در فضای مجازی، هرگونه معاونت برای سفر اتباع ایرانی به اسرائیل از طریق فضای مجازی، هرگونه اقدام آگاهانه در جهت تأیید یا تقویت و تحکیم حکومت اسرائیل در فضای مجازی، هرگونه همکاری تعامل و تبادل اطلاعات با نهادها و افراد رسمی و غیررسمی وابسته به اسرائیل، هرگونه همکاری اطلاعاتی یا جاسوسی به نفع اسرائیل در بستر فضای مجازی، هرگونه فعالیت سکوهای نرم‌افزاری متعلق به اسرائیل، هرگونه ارائه خدمات به سکوهای متعلق به اسرائیل از قبیل خدمات دسترسی، پردازش، ذخیره‌سازی، عرضه در سایت‌ها و فروشگاه‌های اینترنتی در فضای مجازی، و ارائه خدمات برای صدور هرگونه مجوز جهت مشارکت مستقیم یا غیرمستقیم اشخاص حقیقی یا حقوقی از جمله شرکت‌ها، سازمان‌ها، مؤسسات یا سازمان‌های مردم‌نهاد وابسته به اسرائیل در کلیه نمایشگاه‌ها یا هرگونه همایش یا گردهمایی داخلی و بین‌المللی در فضای مجازی» جرم شناخته خواهد شد.

مجتبی نوروزی، معاون پیشین رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی در افغانستان در مصاحبه‌ای با خبرگزاری دولت جمهوری اسلامی (ایرنا) تأیید کرد بسیاری از شهروندان افغانستان برای تأمین حق تحصیل دختران به ایران پناه می‌آورند. در این مصاحبه که روز سه‌شنبه ۹ آبان/۳۱ اکتبر منتشر شد، معاون پیشین رایزن فرهنگی ایران گفت: «دلیل اصلی مهاجرت به ایران، نوع حکومت و سخت‌گیری‌های طالبان در افغانستان به خصوص در حوزه‌های اجتماعی است که مردم را به طور جدی از اصلاح وضعیت ناامید کرده است». او افزود: «مهمترین نمود چنین وضعیت‌هایی، مسئله تحصیل دختران است. یعنی کسانی که در دو سال اخیر دست به مهاجرت نزدند و با وجود شرایط اقتصادی، سیاسی و امنیتی در کشورشان ماندند، حالا به دلیل نگرانی از وضعیت دخترانشان خصوصا در رابطه با تحصیل تصمیم به مهاجرت گرفته‌اند». طالبان تحصیل دختران در مقطع بالاتر از ششم را ممنوع کرده است. این مقام پیشین وزارت خارجه جمهوری اسلامی به‌طور ضمنی به موج افغانستانی‌ستیزی در ایران هم اشاره کرد و گفت: «چنین جریانی، نوعی ناامنی روانی برای هر دو طرف به دنبال می‌آورد و همچنان که اشاره شد شکاف و تقابل بین میزبان و اتباع خارجی را افزایش داده و زمینه‌ساز کلونی‌تر شدن جامعه مهاجر می‌شود که همین امر تبعات منفی خاص خود را خواهد داشت. همچنین نوعی ضربه زدن به کرامت انسانی محسوب می‌شود.» در عین‌حال حکومت ایران در سال‌های گذشته با وضع قوانین غیرانسانی علیه مهاجران و پناهجویان افغانستانی بسیاری از حقوقی را که طبق قوانین بین‌المللی به مهاجران تعلق می‌گیرد از آن‌ها سلب کرده و به خشونت علیه مهاجران دامن‌ زده است. در ماه‌های اخیر رسانه‌های رسمی نیز با انتشار اخبار یکجانبه و جعلی ضدمهاجران به تشدید خشونت و فشارهای اجتماعی بر مهاجران و پناهجویان افغانستانی منجر شده اند. طبق گزارش‌های میدانی بسیاری از افغانستانی‌ها در ایران به‌رغم گذشت سال‌ها از مهاجرتشان هنوز برای موارد ابتدایی چون ثبت‌نام کودکانشان در مدارس یا مراجعه به مراکز درمانی با مشکلات فراوان مواجه‌اند.