ده‌ها نفر در یک حمله هوایی به شمال میانمار کشته شدند. شاهدان عینی گفتند هدف این حمله کنسرت یک سازمان استقلال‌طلب مخالف حکومت این کشور بود. بر اساس گزارش‌های اولیه، شمار کشته‌شدگان بین ۳۰ تا ۶۰ نفر است. همچنین حال تعداد زیادی از مجروحان وخیم گزارش شده است. این احتمالاً شدیدترین حمله هوایی علیه مخالفان رهبری نظامی میانمار از زمان به‌دست گرفتن قدرت توسط آن‌ها در فوریه ۲۰۲۱ است. استان کاچین میانمار در شمال این کشور قرار دارد و گروه استقلال‌طلب کاچین برای حقوق قومی در این استان با حکومت مرکزی در جنگ است.

تولید در کارخانه آب معدنی «چویل دنا» واقع در استان کهگیلویه و بویراحمد از یک ماه پیش دچار وقفه شده است و ۳۵ کارگر این کارخانه در آستانه بیکاری قرار دارند. مشکل رکود تولید در این کارخانه ظاهرا از عدم رعایت استاندارهای سازمان غذا و دارو ناشی می‌شود. بنا بر خبر منتشرشده در خبرگزاری دولتی کار ایران (ایلنا)، سازمان غذا و دارو پروانه تولید کارخانه را معوق کرده و از کارفرما خواسته است ایرادات مورد نظر را نهایتا تا ۲۲ آبان برطرف کند. کارفرمای کارخانه مدعی است قادر به برطرف کردن تمامی نواقص نیست. کارخانه آب معدنی «چویل دنا» سال ۱۳۹۱ افتتاح شد و سه سال بعد فعالیت آن به دلیل «مشکلات مالی» متوقف شد. فعالیت کارخانه مجددا در آذر ۱۴۰۰ از سر گرفته شد. کارگران با توجه به این پیشینه، نگران توقف مجدد تولید در کارخانه و از دست دادن شغل خود هستند.

اداره تامین اجتماعی شهر رودبار واقع در استان گیلان، به دلیل اختلاف مالی با شهرداری رودبار، دفترچه بیمه درمانی کارگران بیمه‌شده شهرداری را تمدید نکرد. کارگران شهرداری رودبار ۱۰ تا ۱۵ سال سابقه پرداخت حق بیمه دارند. آن‌ها گفته‌اند اداره تامین اجتماعی با خودداری از تمدید بیمه درمانی کارگران، «با عدم تمدید بیمه کارگران می‌خواهد به بدهی‌های قبلی خود از کارفرما برسد.» یکی از کارگران شهرداری رودبار به خبرگزاری ایلنا گفته است: «از میزان بدهی‌های بیمه‌ای کارفرمای شرکت پیمانکار شهرداری به سازمان تامین اجتماعی بی‌اطلاعیم اما دست کم سه ماه حق بیمه سال جاری ما کارگران به تامین اجتماعی پرداخت نشده است.» تعداد کارگران شهرداری رودبار حدود ۶۰ نفر است. آن‌ها سه تا چهار ماه دستمزد نگرفته‌اند. عدم تمدید دفترچه بیمه درمانی نیز سبب شده است به هنگام نیاز خود و خانواده‌هایشان به امکانات درمانی با مشکل مواجه شوند.

بنا بر گزارش شبکه حقوق بشر کردستان در روزهای گذشته به دنبال اعتراضات مردمی در شهرستان دره‌شهر استان ایلام دست‌کم هشت شهروند به نام‌های حسین ادیب، رضا نظرپور، پیام رضایی، پیمان رضایی، ذبیع قلی‌زاده، رضا قاسمی، فرزاد اسدی و رسول کیانی بع دست نیروهای امنیتی در این شهر بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شدند. بر اساس این گزارش با گذشت چند روز تاکنون از سرنوشت هیچ کدام از این شهروندان بازداشت‌شده اطلاعی به دست نیامده است. در شب‌های گذشته برخی از شهرهای مناطق کُردنشین به این خیزش کنونی پیوستند که تا پیش از این نامی از آن‌ها شنیده نشده بود. شهرستان دره‌شهر در استان ایلام یکی از آن شهرهاست که جوانان معترض آن، شب چهارشنبه ۲۷ مهر برای اولین بار در اعتراض به قتل حکومتی ژینا (مهسا) امینی به خیابان‌ها آمدند و شعار «زن، زندگی، آزادی» سر دادند. هم‌چنین شبکه حقوق بشر کردستان گزارش کرده است از آغاز اعتراضات مردمی به قتل حکومتی ژینا (مهسا) امینی تاکنون بیش از دو هزار نفر توسط نیروهای امنیتی بازداشت شده‌اند.

خبرگزاری میزان، وابسته به قوه قضائیه جمهوری اسلامی دوشنبه ۲ آبان از بازداشت ۱۰ نفر در استان آذربایجان غربی خبر داد و گفت این افراد با اسرائیل در ارتباط بودند و عمده اقدامات آن‌ها در استان‌های آذربایجان غربی، تهران و هرمزگان «شناسایی نیروهای اطلاعاتی فعال در حوزه مبارزه با رژیم صهیونیستی (اسرائیل) در استان آذربایجان غربی بود و با ربایش و تهدید و ضرب و شتم قصد تخلیه اطلاعاتی آن‌ها را داشتند». میزان افزوده است که «اعضای این گروه با چند نفر از افسران موساد در ارتباط مستقیم بودند». «آتش زدن خودروها و منازل برخی افراد مرتبط با نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی ایران» و «در مواردی اقدام به حذف فیزیکی و ترور نیروهای امنیتی و اطلاعاتی»، از جمله اتهامات دیگری است که خبرگزاری میزان به افراد دستگیرشده نسبت داده است. براساس این خبر، در این پرونده برای ۱۰ نفر قرار بازداشت موقت صادر شده و «اتهام ۴ نفر از این افراد افساد فی الارض است». مقامات امنیتی جمهوری اسلامی با انتشار چنین خبرهایی تلاش می‌کنند اعتراضات گسترده مردمی را به «دشمنان» و کشورهای دیگر، از جمله اسرائیل مربوط کنند. روشی نخ‌نما که همواره در گذشته در رویارویی با اعتراضات مردمی به کار رفته است.

درپی سرکوب‌ گسترده معترضان پس از اعتراضات سراسری جنبش زن، زندگی، آزادی، جمعی از وکلا، حقوق‌دانان و کنشگران نامه‌ای خطاب به سازمان ملل نوشته‌اند و از این سازمان خواستند تا کمیته‌ای مستقل برای رسیدگی به حقوق بشر در ایران تشکیل دهد. آنها در بخشی از بیانیه نوشتند: «ما به‌عنوان پاسداران قانون و برای همبستگی با مردم ایران، صرفنظر از مرزهای دولت-ملت ها، از سازمان ملل درخواست می‌کنیم که با فوریت تمام کمیته‌ای مستقل و نیز نشست فوق‌العاده شورای حقوق بشر در مورد ایران را تشکیل دهد. هدف از این دو درخواست ایجاد مکانیسم پاسخگویی و تحقیق سازمان ملل از دولت و مقام‌های مذهبی ایران است تا به جنایات جدی آنها تحت قوانین بین‌الملل از جمله جنایات جنگی، حقوق بشر و حقوق کودک رسیدگی شود.» آنها در این بیانیه به استفاده بی‌حدوحصر از قوه قهریه، شلیک مستقیم و قتل عام غیرنظامیان در استانهای کردستان و سیستان و بلوچستان، استفاده از سرباز- کودک برای سرکوب معترضان‌، شلیک به ‌‌کودکان در خیابان‌ها، خواه معترض یا رهگذر، ربودن دانش‌آموزان دختر به دست پلیس بدون یونیفرم و با ماشین‌های بدون پلاک، استفاده از آمبولانس برای دستگیری‌ معترضان‌ و انتقال ‌نظامیان/پلیس، بازداشت‌های دسته‌جمعی معترضان، فعالان، دانشجویان، روزنامه‌نگاران، هنرمندان، ورزشکاران و زندانیان سیاسی پیشین به‌عنوان “بازداشت پیشگیرانه” و عدم احترام و محافظت از جان، سلامت و کرامت زندانیان سیاسی و بازداشت‌های جدید اشاره کردند. این بیانیه را ۶۷۸ نفر امضا کردند که ۴۲۱ نفر از آن‌ها متخصصان حقوق، دانشگاهیان، شخصیت‌های عمومی بین‌المللی و وکلای حقوقی از ایران و بسیاری از کشورهای جهان بودند.

در ایران، نیروهای درون حکومت رفتار دو گانه‌ای در پیش گرفته‌اند. گروهی از آن‌ها بر سرکوب خشن خیزش مردمی تأکید می‌کنند و گروهی نیز برای آرام کردن اوضاع از گشودن باب «گفت‌وگو» سخن می‌گویند. حجت‌الاسلام محمد سبزی نماینده ساوه در مجلس شورای اسلامی می‌گوید: «ما نمی‌توانیم بگوییم همه این اتفاقات، کار دشمن است. برای همین باید باب گفت‌وگو را باز کرد تا حرف مردم شنیده شود. مسئولان باید گره‌های اقتصادی زندگی مردم را باز کنند، چون اعتقاد دارم اگر مشکلات اقتصادی کشور و معیشتی مردم مرتفع شود، خیلی از این چالش‌ها برطرف خواهد شد.» محمد سبزی در همین حال با بیان این‌که «کف خیابان جای گفت‌وگو نیست» عملاً خواهان به خانه رفتن مردم معترض شد. او گفت: «چون بستر‌های گفت‌وگو تاکنون به صورت ایده‌آل مهیا نشده به این نقطه رسیدیم. در کشور ایده‌ها و سلیقه‌های مختلفی وجود دارد و باید حرف این افراد شنیده شود.» پیش از این نیز غلامحسین محسنی اژه‌ای، رئیس قوه قضائیه از گشودن «باب گفت‌وگو» با مردم معترض سخن گفته بود. مسئولان حکومتی در حالی از «گفت‌وگو» سخن می‌گویند که نیروهای امنیتی در بیش از چهار هفته گذشته صدها نفر را کشته، زخمی و بازداشت کرده‌اند. محمد سبزی هم در همین راستا می‌گوید: «باید این نیرو‌ها (نیروهای امنیتی) حضور داشته باشند تا ناآرامی‌ها جمع شود».

بیش از ۶۰۰ نویسنده و شاعر در بیانیه‌ای اعلام کردند که شرایط در ایران به گونه‌ای شده است که نه تنها جامعه تا «مرز فروپاشی» پیش رفته بلکه شهروندان، حتی کودکان و نوجوانان تأمین جانی ندارند. این بیانیه را شماری از نویسندگان و شاعران شناخته شده از جمله شهرنوش پارسی‌پور، شهیار قنبری، علی باباچاهی، داریوش آشوری، اسماعیل نوری علا، صالح نجفی، هرمز علیپور، احمد پوری، علیرضا بهنام، سپیده جدیری، فاطمه شمس، هوشیار انصاری‌فر، سهراب مختاری، مهدی موسوی و فاطمه اختصاری امضا کرده‌اند. در این بیانیه در مجموع نام ۴۷ نویسنده و شاعر و روزنامه‌نگار فهرست شده که در وقایع اخیر زندانی شده‌اند و آزار دیده‌اند. امضاکنندگان بیانیه نوشته‌اند: «فهرست نگران‌کننده و روبه‌افزایشی از اعضای جامعه‌ ادبی و اهل قلم در میان است که جای‌جای کشور ضربتی بازداشت می‌شوند و سخت می‌شود هیچ خبر موثقی از حال و وضع و سلامت‌شان به دست آورد.» امضاکنندگان این بیانیه یادآوری کرده‌اند که امیرحسین بریمانی (نویسنده و روزنامه‌نگار) در زندان فشافویه زندانی است، کاوه و یاشار دارالشفا، و رضا خندان مهابادی، نویسنده‌ در بند و عضو کانون را به زندان بدنام رجایی‌شهر منتقل کرده‌اند و بعد از فاجعه‌ای که در زندان اوین اتفاق افتاد همچنان از وضعیت آتفه چهارمحالیان، کیوان مهتدی، ندا ناجی و نازنین محمدنژاد، کیوان باژن و آرش صادقی اطلاعی در دست نیست. علاوه بر این الهه محمدی و نیلوفر حامدی، دو روزنامه‌نگاری که درباره نحوه قتل حکومتی مهسا امینی اطلاع‌رسانی کرده بودند همچنان در بندند. در کنار آن‌ها، ژینا مدرس گرجی، فعال اجتماعی و کتاب‌دار در سنندج، ریزان احمدی، شاعر، مترجم، و فعال حقوق زنان‌، سید نوید سید علی اکبر، نویسنده‌ شناخته‌شده‌ حوزه‌ ادبیات کودک، بنفشه کمالی، ویراستار و دانش‌آموخته‌ ادبیات از دانشگاه یزد، فرشید قربان‌پور، مدیر کتاب‌فروشی مجازی سورن، منصوره موسوی، نویسنده و پژوهش‌گر مطالعات زنان بازداشت‌شده در مشهد، کرم‌الله سلیمانی، نویسنده، نمایش‌نویس و کارگردان تئاتر، بازداشت‌شده در گچساران، مژگان کاوسی، پژوهش‌گر، مترجم، و زندانی سیاسی سابق که در نوشهر بازداشت شده ا‌ست، محمد خانی، مترجم و فعال مدنی، خسرو صادقی بروجنی، مترجم و بهروز یاسمی، شاعر، ماندانا صادقی، روزنامه‌نگار آبادانی و رضا محمدی، همسر شاعر و نویسنده‌ی او، پوران ناظمی، نویسنده، محمد زارعی، نویسنده و نمایشنامه‌نویس، همه در زندان به سر می‌برند.